Interview met Helena Fox over Steeds verder weg

Steeds verder weg is je debuut en is deze maand in Nederland verschenen. Kan je ons een klein beetje vertellen over waar dit verhaal vandaan komt?

Het verhaal is eigenlijk al 8 jaar geleden begonnen, in de vorm van haast droomachtige fragmenten, allemaal geschreven in de stem van Biz, een jonge vrouw van 16. Terwijl ik schreef ontdekte ik dat Biz’s vader was overleden toen ze nog een kind was, en dat ze hem ontzettend graag terug wilde. Ik ontdekte dat ze hele drukke, donkere gedachten had, veel foto’s maakte, gefascineerd was door kwantumfysica en dat ze soms werd overspoeld door gevoelens van eenzaamheid en verdriet. Nadat ik zo’n 17,000 woorden had geschreven wist ik niet zo goed hoe ik Biz’s verhaal recht kon doen, dus legde ik het weg en wachtte. Zes jaar later, nadat ik zelf door een periode van verlies, verwarring en diepe rouw ging, realiseerde ik me – bijna als een soort openbaring – hoe ik het verhaal van Biz wilde vertellen. Dus toen ik weer ging zitten om te schrijven gleed het boek zo uit mijn vingers en had ik het hele manuscript in negen maanden afgeschreven.

Hoe lang heb je gedaan over het schrijven van Steeds verder weg?

Het duurde ongeveer 9 maanden om het complete manuscript te schrijven. Dat heb ik toen naar mijn agent gestuurd. Die vond het fantastisch en bood me een contract aan. Daarna heb ik nog zo’n 9 maanden aan het boek gesleuteld met mijn agent en redacteuren uit Amerika en Australië. In totaal heeft het ongeveer 1,5 jaar geduurd om tot deze gepolijste, gepubliceerde versie te komen. 

Alles wat je schrijft is zo mooi en poëtisch! Kan je ons meer vertellen over je schrijfproces? Denk je veel na over hoe je dingen formuleert of komt het als vanzelf? Schrijf je eerst een snelle eerste versie die je daarna corrigeert, of wordt elke zin aandachtig bestudeerd voordat je verder gaat?

Dankjewel! Ik schrijf in het begin vaak zonder er teveel over na te denken, en geef mezelf de ruimte om af te dwalen naar waar de woorden naartoe leiden. Ik vind het heerlijk om in een onafgebroken woordenstroom te schrijven en te schrijven terwijl ik naar muziek luister, dus dat is hoe Biz is ontstaan. Toen ik meer over Biz leerde, en haar verhaal steeds helderder voor me zag, begon ik steeds gerichter te schrijven. Hoewel ik nog steeds op een soort van onbewuste manier schreef, kon ik wel de structuur zien in mijn hoofd, en daardoor kon ik mijn woorden die richting op sturen.

Ik heb andere verhalen geschreven in een zitting, maar met dit boek was het anders – ik noem het mijn ‘stiksteek’ techniek. Ik schreef steeds een bepaald aantal woorden en perfectioneerde die woorden, voordat ik door ging met het volgende stuk. Voor mij werkte deze aanpak super goed; het was een geleidelijk proces. Toen ik een compleet manuscript had ben ik er opnieuw doorheen gegaan, heb ik gaten opgevuld, structurele aanpassingen gemaakt en toen, uiteindelijk, elke zin verfijnd.

Nu ik bezig ben met een nieuw boek, heb ik ontdekt dat mijn ‘stiksteek’ techniek me erg bevalt, dus ik denk dat ik wel kan zeggen dat dit is hoe ik boeken schrijf! Al is het wel een enorm tijdrovend proces – keer op keer bekijk ik dezelfde zin, op zoek naar het juiste ritme van de woorden, en maak constant kleine aanpassingen. Ik denk dat ik dat het leukst vind, het verfijnen. Eigenlijk, eerlijk gezegd, is elk onderdeel van het proces mijn favoriet! Ik hou overal van.

Hoe voelt het om een verhaal, dat zo dichtbij je hart ligt, gepubliceerd te zien worden over de hele wereld, in allerlei verschillende talen?

Het voelt echt heel erg onwerkelijk! Ik kan er gewoon met mijn hoofd niet bij, alsof dit hele avontuur een verhaal is waarvan ik niet helemaal kan geloven dat het waar is. Toen mijn boek hier in Australie uitkwam, en ik het voor het eerst in een boekhandel zag liggen, werd het opeens heel erg echt. Ik heb toen echt gehuild. Deze hele ervaring is geweldig, zenuwslopend en prachtig. Wat vertalingen betreft, nou, dat is helemaal iets bijzonders. Ik vond het geweldig om met mijn vertaler, Margot Reesink, te werken aan de vertaling. Dit is een ervaring waarvan ik nooit had durven dromen dat ik het mee zou maken; ik ben er elke dag dankbaar voor.

Als je iets tegen Biz kon zeggen dat ze heel erg nodig moest horen, wat zou dat dan zijn?

Ik zou zeggen: Lief prachtig mens, je bent niet alleen. Ik ben hier; wij zijn hier, samen. Hier is een stille plaats om te zitten, als je wilt. Hier is wat thee; hier is de oceaan; hier is een vogel die door de lucht vliegt. Hier is mijn hand, die ik naar je uitsteek. Je bent fantastisch en ik ben je zo dankbaar. Weet dat je ontzettend geliefd bent!!!

Kan je ons iets vertellen over waar je nu mee bezig bent?

Ik zit middenin de experimentele fase van mijn nieuwe boek, dus mijn gedachten gaan nog alle kanten op en de eerste versie is nog echt ruw. Maar dit zijn een paar dingen die ik al wel weet over het boek: het is een rustig boek over luide dingen. Er is een meisje – ze is stabiel, een rots in de branding voor haar vrienden en familie. Ze is een artiest. Ze rent ’s avonds langs het water. Er is ook een opgezette vogel, en poëzie en dromen, en een kat genaamd Susan! Ik hou nu al van de hoofdpersoon en ik wil elke minuut van de dag haar verhaal schrijven.