Voorproefje: een hoofdstuk uit het nieuwste boek van Rick Riordan!
Voorproefje: een hoofdstuk uit het nieuwste boek van Rick Riordan met onthulling van het Nederlandse omslag!
Het nieuwe boek van New York Times-bestsellerauteur Rick Riordan is een eerbetoon aan Jules Verne en een opwindende moderne kijk op 20.000 mijlen onder zee.
Ana Dakkar is een eerstejaarsstudent aan de Harding-Pencroft Akademie, een vijfjarige middelbare school waar de beste maritiem biologen, zeestrijders, navigatoren en onderwaterontdekkingsreizigers van de wereld afstuderen. Ana's ouders stierven twee jaar geleden tijdens een wetenschappelijke expeditie.
De enige familie die ze nog heeft is haar oudere broer Dev, ook student aan Harding-Pencroft. Ana’s eerste jaar wordt afgesloten met een weekendlange test op zee met haar medestudenten, waarvan de details geheim zijn.
Dochter van de diepzee wordt op 5 oktober 2021 verwacht bij Best of YA. Lees hieronder een eerste hoofdstuk!
‘Eerstejaars.’ Meneer Hewett spreekt het woord uit als een belediging.
Hij staat in het gangpad en houdt zichzelf met één hand op de rugleuning in evenwicht. Hij ademt zwaar in de microfoon van de bus. ‘De toets van dit weekend zal een totaal andere zijn dan jullie misschien verwachten.’ Nu heeft hij onze aandacht. Iedereen richt zijn blik op meneer Hewett. Zijn lichaam heeft de vorm van een duikersklok: smalle schouders die uitlopen naar een breed middel, waar zijn gekreukte overhemd half uit zijn broek hangt. Met zijn warrige grijze kapsel en droevige waterige ogen ziet hij eruit als Albert Einstein na een nacht vruchteloos berekeningen maken.
Naast me rommelt Ester in haar systeemkaarten. Top ligt met zijn kop op haar schoot. Zijn staart klopt zachtjes tegen mijn dijbeen. ‘Over een halfuur,’ vervolgt meneer Hewett, ‘komen we aan in San Alejandro.’ Hij wacht tot ons gefluister is weggestorven. Bij San Alejandro denken wij aan shoppen, bioscoop en karaoke op de zaterdagavond. Niet aan eindtoetsen. Maar het is eigenlijk wel logisch dat we daar starten. De boot van de school ligt er meestal voor anker. ‘We gaan direct naar de haven,’ zegt meneer Hewett. ‘Geen omwegen, geen tussenstops om versnaperingen te kopen. Jullie telefoons blijven úít.’
Een paar kinderen kreunen. Op de Harding-Pencroftacademie verloopt alle communicatie strikt via het intranet van de school. De campus is een draadloze dode zone. Wil je iets over het broedgedrag van kwallen opzoeken? Geen probleem. Wil je iets op YouTube zien? Veel succes ermee. Volgens de docenten is dat omdat ze willen dat we ons op ons werk concentreren. Ik vermoed dat het ook een veiligheidsmaatregel is, net als het onderwaternetwerk, of de gewapende bewakers, of de surveillancedrones. Begrijpen doe ik het niet, maar het is nu eenmaal zo. Wanneer we de stad in gaan, gedragen we ons meestal als een uitgedroogde kudde bij een waterplaats. We denderen naar de eerste de beste plek met gratis wifi en zuigen ons helemaal vol.
‘Zodra we op zee zijn, heb ik nadere instructies,’ zegt meneer Hewett. ‘Voor nu volstaat dat jullie er vandaag achter zullen komen waar het de academie werkelijk om te doen is. En de academie zal erachter komen of jullie bestand zijn tegen haar eisen.’ Ik had graag gedacht dat meneer Hewett ons alleen maar bang probeert te maken. Het probleem is echter dat hij nooit loze dreigementen uit. Als hij zegt dat we extra huiswerk krijgen in het weekend, dan krijgen we dat. Als hij voorspelt dat negentig procent van ons zal zakken voor zijn volgende proefwerk, dan gebeurt dat.
Theoretische Oceanologie zóú een leuk en luchtig vak moeten zijn. Meestal zijn we aan het filosoferen over hoe mariene technologie er over een of twee eeuwen uit zou kunnen zien. Of over wat er gebeurd zou zijn als de wetenschap een andere wending had genomen. Stel dat Da Vinci meer moeite had gedaan om sonar te ontwikkelen toen hij het in 1490 ontdekte? Stel dat de plannen voor het ‘vis-schip’ van Drebbel niet verloren waren gegaan in de zeventiende eeuw, of dat Monturiols anaerobische, door stoom aangedreven onderzeeër niet vanwege financiële problemen in 1867 naar de sloop was gegaan? Zou onze technologie vandaag de dag dan geavanceerder zijn?
Het is cool om over dat soort dingen na te denken, maar ook… niet zo praktisch? Meneer Hewett doet alsof er juiste antwoorden zijn op zijn vragen. Maar het is allemaal speculatief! Hoe kun je iemand een zesje geven voor zijn essay omdat zijn giswerk anders is dan het jouwe? Hoe dan ook, ik wou dat kolonel Apesh, onze docent militaire tactieken, ons begeleidde op deze trip. Of meneer Kind, onze fitnessdocent. Meneer Hewett kan nauwelijks een paar schuifelpassen maken zonder buiten adem te raken. Ik heb geen idee hoe hij een oordeel kan vellen over wat vermoedelijk heel fysieke onderwateropdrachten zullen zijn. Hij geeft de microfoon aan Gemini Twain. Gem heeft onze groepjes voor het weekend samengesteld. We worden opgedeeld in vijf teams van vier, van elke afdeling één. Maar eerst heeft hij nog een aantal regels voor ons.
Hoe kan het ook anders. Hij is een rasechte Haai. Geef hem de leiding over een peutervoetbalteam en hij krijgt grootheidswaanzin. Binnen een week laat hij ze keurig in de pas marcheren en vervolgens verklaart hij de oorlog aan een naastgelegen peuterteam. Hij dreunt een lijst met zijn favoriete regels op. Mijn aandacht verslapt. Ik kijk uit het raam.
De weg slingert zich van haarspeldbocht naar haarspeldbocht langs de kliffen. Het ene moment zie je alleen maar bomen. Het volgende kijk je langs de kustlijn helemaal tot aan Harding-Pencroft. Wanneer de school in zicht komt, zie ik iets vreemds in de baai.
Er loopt een smal schuimspoor naar de voet van de kliffen toe, precies waar Dev en ik die ochtend aan het duiken waren. Ik kan niet zien wat het spoor veroorzaakt. Er is geen boot. Het gaat te snel en is te recht om van een zeedier te zijn. Het is iets onder water, met voortstuwing.
Mijn maag balt zich weer samen alsof ik een vrije val maak. Het schuimspoor splitst zich in drieën. Het ziet eruit als een drietand waarvan de tanden zich in volle vaart in de kustlijn onder de school dreigen te boren. ‘Hé!’ zeg ik tegen mijn vriendinnen. ‘Hé, moet je kijken!’ Tegen de tijd dat Ester en Nelinha bij het raam zijn, is het uitzicht verdwenen achter bomen en kliffen. ‘Wat was het?’ vraagt Nelinha.
Dan worden we geraakt door de schokgolf. De bus schudt. Er vallen rotsblokken op de weg. ‘Aardbeving!’ Gem laat de microfoon vallen en grijpt zich vast aan een rugleuning. Meneer Hewett wordt hard tegen de voorruit geslingerd. Terwijl we op de vangrail af slippen, verschijnen er scheuren in het asfalt. En wij, twintig gedisciplineerde eerstejaars, krijsen als een kleuterklas. Als door een wonder krijgt onze chauffeur Bernie de bus weer onder controle.
Hij mindert vaart en zoekt een plek om te stoppen. We gaan de volgende hoek om en Harding-Pencroft komt weer in zicht, behalve dat… Ester slaakt een gil, waarop Top op haar schoot begint te janken. Nelinha drukt haar handen tegen het glas. ‘Nee. Dat kan niet. Nee.’
‘Bernie, stop!’ schreeuw ik. ‘Stop hier!’ Bernie duikt een parkeerhaven in – een van die idyllische uitkijkpunten waar toeristen kiekjes kunnen nemen van de Stille Oceaan. We kunnen helemaal tot aan Harding-Pencroft kijken, maar er is niets idyllisch meer aan.
Leerlingen huilen, hun gezicht tegen het glas aan gedrukt. Van ongeloof stokt mijn adem in mijn keel. We worden door een tweede schokgolf geraakt. Ontzet kijken we toe terwijl er nog een enorme rotspunt afbreekt en de baai in stort, de laatste prachtige gebouwtjes van onze academie met zich meenemend.
Ik baan me een weg door het gangpad. Ik hamer op de deuren totdat Bernie ze opendoet. Ik ren naar de rand van de klif en grijp de koude stalen vangrail beet. Ik hoor mezelf wanhopige gebeden prevelen. ‘O, Drie-ogige, O, Shiva, die alle wezens voedt, dat Hij ons moge bevrijden van de dood…’
Maar er is geen bevrijding.
Mijn broer was op die campus. Net als honderdvijftig anderen en een aquarium vol zeedieren. Twee vierkante kilometer Californische kust is de oceaan in gestort.
Harding-Pencroft is verdwenen.
Meer in deze rubriek
Het eerste hoofdstuk van De beminde |
Lezen: dit spannende hoofdstuk uit De erfenis van Tesla |
Vijf series voor de fans van Percy Jackson |
Lees 'De Virgin' van Daniëlle Bakhuis! |
Pages
Meer in deze rubriek
Voorproefje: Violet, vervloekt & verwoest |
Readalong 'Twee kunnen een geheim bewaren' |
Leestip: 'Fin & Rye' van Harry Cook! |
Preview: Tussen de beesten en wilde rozen |
Het eerste hoofdstuk van De beminde |
Lezen: dit spannende hoofdstuk uit De erfenis van Tesla |
Vijf series voor de fans van Percy Jackson |
Lees 'De Virgin' van Daniëlle Bakhuis! |
5x liefde voor Wildcard |
Hoera! De Hongerspelen is 10 jaar! |
Wat staat er op onze bucketlist? |
Recensie I see London, I see France |
Onze 'bookish boyfriends'... |
7x liefde voor 'De edele' |
Onze Kerstmis-TBR! |
9x liefde voor Warcross |
Mijn eerste YA lievelingsboek… |
All I want for Christmas is... BOOKS! |
Waarom je dit boek zsm moet lezen |
Everybody loves Piper Perish |
Hof van slapeloze nachten en sticky notes |