Interview met Het schaduwjaar-auteur Kim Liggett

Een lekkere longread zonder spoilers!

YES MENSEN! Het is eindelijk zover - Het schaduwjaar van Kim Liggett ligt vanaf vandaag eindelijk in de (online) boekhandel!! Een maand vóórdat de Amerikaanse editie verschijnt, kunnen wij al van dit fatastische verhaal genieten. Om dat te vieren, plaatsen we hierbij een extra lang en inhoudelijk interview met Kim Liggett. Over hoe we in de maatschappij omgaan met jonge meisjes, over hoe ze schrijver werd en over haar inspiratiebronnen. Enjoy!

© Auteursfoto: Allan Amato

Hoe is Tierney ontstaan? Was ze meteen een compleet personage?

Ze was er altijd al, in mijn hoofd. Ze maakt veel fouten, maar ik heb haar keuzes nooit in twijfel getrokken. Ze zijn van haar alleen. Wat ik het leukste vind aan Tierney is haar veerkracht. Ze staat keer op keer weer op. Ze blijft vechten. Er is een regel in het boek: ‘De kleine beslissingen die je neemt als niemand kijkt, maken je tot wie je bent.’ Het wordt een soort mantra voor haar. Daar haal ik zoveel inspiratie uit. Het zijn de kleine keuzes die we maken, van dag tot dag, van moment tot moment, die samen iets zinvols zijn. Hoe verloren of hopeloos we ons ook voelen – dat is het enige wat we in de hand hebben.

Hoe lang heb je gedaan over het schrijven van Het schaduwjaar?

Toen we het voorstel verkochten, stond ik nog onder contract voor een aantal andere projecten, dus ik moest Het schaduwjaar bijna een jaar lang op een laag pitje zetten. Het was een marteling. Dit boek achtervolgde me, dag en nacht. En toen ik er eindelijk mijn volledige aandacht aan kon geven, duurde het anderhalf jaar om een eerste versie te schrijven. Al met al heb ik drie jaar over dit boek gedaan.

Wilde je altijd al schrijver worden? Was jouw weg naar publicatie makkelijk?

Helemaal niet! Ik begon pas met schrijven toen ik veertig was. Toen mijn dochter zestien werd schreef ik een kort verhaal over haar leven – over hoe geweldig ik haar vond. Het had op dat moment kunnen eindigen – met een lief gebaar – maar ik raakte geobsedeerd. Er was zo iets krachtigs aan het geschreven woord. En toen ik andere schrijvers ontmoette had ik het gevoel dat ik mijn mensen had gevonden – mijn plek op de wereld.

Kun je ons meer vertellen over je schrijfproces?

Het is anders bij elk boek, elke versie, maar ik houd van die flow. Soms is het makkelijk om in die flow te blijven, soms niet, maar ik heb geleerd door te gaan, hoe het ook voelt. Ik heb altijd een paar eigenaardigheden. Ik kan pas beginnen met het schrijven van de rest van het boek als het begin perfect is. Ik kan weken aan de eerste pagina werken voordat ik de opzet verder uitwerk. En ik heb drie nakijkronden nodig, voordat het geschikt is voor de buitenwereld. Precies drie.

Hoe voelt het om een verhaal, dat zo dichtbij je hart ligt, gepubliceerd (én verfilmd!) te zien worden over de hele wereld, in allerlei verschillende talen?

Het is behoorlijk krankzinnig! Ik had nooit durven dromen dat dit zou gebeuren. Eerlijk gezegd heb ik dit verhaal voor mezelf geschreven. Het was de enige manier om om te gaan met alles wat ik voelde – alle woede, afkeer en angst voor wat er in de wereld gebeurde. Ik dacht dat mijn dochter het zou lezen, misschien mijn moeder, maar toen gebeurde er iets wat ik nooit had verwacht. Ik kreeg berichtjes van proeflezers, vanuit China tot Roemenië, die me allemaal hetzelfde vertelde – ze hadden het gevoel alsof ik Het schaduwjaar voor hen had geschreven. Ik dacht dat ik een diep persoonlijke, unieke ervaring had gehad, maar het was zoveel meer dan dat. Ik denk dat we wel kunnen zeggen dat vrouwen gehoord moeten worden. Vooral jonge vrouwen moeten gehoord… en gezien worden. Niet als prooi of competitie, maar als onze grootste hoop.

Kun je een zin of een alinea uit het boek kiezen dat je ontzettend dierbaar is?

Er zijn zoveel momenten die me dierbaar zijn in dit boek. Die onthullende barst in het masker van Kiersten wanneer ze praat over hoe alles wat van hem afgenomen wordt in het district voelt als een kleine dood. Wanneer Gertie Tierney in vertrouwen neemt over wat er met de prent gebeurd is. Het gesprek tussen Tierney en Ryker op het ijs.

Maar mijn favoriete regel is zo klein, zo simpel, dat ik denk dat de meeste lezers er overheen zullen lezen. ‘We worden verdeeld over de kano’s, maar krijgen geen peddels.’ Als je er echt over nadenkt… het is alles.

Veel van onze lezers willen waarschijnlijk ook graag schrijver worden. Heb je misschien wat tips voor jonge schrijvers?

Reik altijd verder dan je denkt dat je kunt. Als een idee je bang maakt, ga er dan voor. Daar is waar echte groei plaatsvindt. En geef niet op. Verlies het vertrouwen niet. Het schaduwjaar is mijn vijfde boek. Het is nooit te laat of te vroeg voor je doorbraak.

Welke verhalen/boeken/films/muziek hebben je beïnvloed en geïnspireerd?

Als tiener was ik geobsedeerd door Stephen King en Jean Rhys. Dit vat waarschijnlijk mijn schrijfstijl goed samen. Ik hou van grimmige verhalen, scherpe proza, maar ik ben vooral van de mooie details.

Voor Het schaduwjaar vond ik veel inspiratie in de schilderijen van Kari-Lise Alexander en het album van Laura Marling, Once I was an Eagle. Ik zag haar Master Hunter zingen tijdens de Jools Holland Show, en de manier waarop ze voor dat publiek stond, recht in de camera keek, met alleen haar gitaar en haar stem, ontroerde me tot tranen toe. Het was verrassend, rauw en dapper. Het voelde als een diepe waarheid. En dat is precies hoe ik wilde dat Het schaduwjaar zou voelen.

Kun je ons iets vertellen over waar je nu mee bezig bent?

Ik werk aan iets nieuws – een modern gotisch verhaal over sisterhood, magie, moord, geheimen en wat die dingen met elkaar verbinden.

Wat hoop je dat lezers meenemen na het lezen van Het schaduwjaar?

Dit boek veranderde mijn leven – het veranderde de manier waarop ik schrijf, de manier waarop ik naar de wereld kijk en mijn plaats daarin, maar vooral de manier waarop ik vrouwen zie.

In plaats van me te concentreren op alles wat ons verschillend maakt, merkte ik dat ik plaats maakte voor empathie en mededogen, voor alles dat ons verenigt.

Ik hoop dat tegen de tijd dat je de laatste pagina hebt omgeslagen, je het gevoel zult hebben dat je net, samen met alle andere meisjes, het genadejaar hebt overleefd, dat je aan de andere kant bent gekomen, bent veranderd. Omdat we samen sterker zijn.