Lees het winnende verhaal van de Best of YA Winter Schrijfwedstrijd!

Lost in Snow

Fuyu ademde een klein wolkje koude lucht uit, voordat hij door een klein, haast onzichtbaar gat in de stevige, van sneeuw gemaakte muur kroop. Hij voelde hoe zijn grote, ivoren vleugels tegen zijn rug werden gedrukt door de lak aan ruimte en merkte dat ze stijver waren dan gedacht toen hij aan de andere kant van de muur weer omhoogkwam.
Voorzichtig rolde de zoon van Winter met zijn schouders, het vaste gevoel van zich afschuddend voordat hij voor zich uitkeek; alles was witter dan wit en bezorgde hem, een halve Sneeuwdraak, een koude rilling over zijn rug.
De bomen om hem heen waren bedekt met ijspegels die zo hard leken dat geen kracht ze kon vernietigen en toen Fuyu een paar stappen het winterparadijs innam, hoorde hij zijn voetstappen achter zich kraken.
Deze pracht deed hem, om eerlijk te zijn, niets. Fuyu had zijn hele leven in Winter geleefd, omringt bij wezens van kou – hij wilde niets liever dan de warmte van de Lente zien, maar om zijn droom waar te laten worden, moest hij weg uit Winter.
Fuyu strekte zijn armen en benen even, waarop hij zijn ivoorwitte haar uit zijn heldere, ijsblauwe ogen streek en omhoog sprong – de koude wind ving hem op en het volgende moment hing hij in de lucht, kijkend naar het oogverblindende landschap onder hem.
Er schoten steden van ijs voorbij – vrienden waarmee hij vroeger had gespeeld. Fuyu voelde een schot van verdriet door hem heen schieten, maar met een schud van zijn hoofd haalde hij ze weer weg. Hij was op weg naar zijn droom, dit moest hij niet vergeten.

Fuyu had uren nodig om bij de rand van Winter te komen, wat bestond uit een muur van bergen, bedekt met lagen sneeuw. Het was laat op de dag en achter de pieken kon hij de zon omlaag zien zakken – het zorgde ervoor dat hij een geschubde, witte hand voor zijn ogen hield.
Opeens kwam er iets in zijn vizier: een klein, gouden plekje tussen de rotsen, dat licht gaf alsof het de zon zelf was. Fuyu, een nieuwsgierige jongeman van aard, voelde zijn ogen opensperren toen hij het zag.
Met één snelle bocht door de snijdende lucht, vloog de jonge Sneeuwdraak naar beneden, in de richting van het langzaam bewegende stipje licht. Terwijl hij steeds dichterbij kwam, kreeg het hypnotiserende ding de contouren van een jonge Nimf, niet ouder dan twaalf. Fuyu trok een wenkbrauw op toen hij haar in haar dunne jurkje zag rillen – in die kleding zou je in deze kou niet lang kunnen overleven.
Hij zag hoe de ogen van de Nimf zich opensperden toen hij neerstreek op de sneeuw naast het meisje. Ze nam een paar stappen terug en stak een trillende, lichtgroene arm voor zich uit – hem proberend te intimideren.
Lente en Winter waren al jaren geen vijanden meer, bedacht Fuyu zich, waarom zou ze dan zo vijandelijk doen?
De groene ogen van de Nimf stonden vol angst toen Fuyu op haar afliep met een geruststellende glimlach op zijn gezicht – het gezicht van de zoon van Winter betrok hierdoor.
‘Hé, gaat alles goed?’ vroeg hij, terwijl hij een paar stappen in haar richting zette. De Nimf schudde haar hoofd stilletjes. ‘Zie ik eruit alsof alles goed gaat?’ Tot Fuyu’s verassing was haar stem vol sarcasme en voelde hij de ongeruste gevoelens in haar hoofd op zich afkomen.
Hij zuchtte, terwijl hij zijn armen over elkaar legde. ‘Hé, ik ben ook geen gedachtelezer; ik kan niet zien dat je je niet goed voelt.’ De ogen van de Nimf keken neer, waarop het Fuyu opviel dat e nog steeds stond te trillen.
Hij keek om zich heen; de razende sneeuw zorgde ervoor dat bijna alles onzichtbaar was – op een grot in de verte na. ‘Daar, een grot!’ zei hij, een hand om de arm van de Nimf leggend. ‘Daar kunnen we heen om je te helpen.’
Ze kreunde geërgerd, zonder dat er ook maar een bedankje aan te pas kwam.

‘Mijn naam is Fuyu. Aangenaam.’ De zoon van Winter stak zijn ijzige hand naar de Nimf uit, die hem vol aarzeling aannam. ‘Kelda, Lente-Nimf.’
‘LENTE?!’ Fuyu’s ogen werden groot bij haar woorden en hij stoof naar voren, bijna het pas-aangestoken vuur omgooiend. ‘Je komt uit Lente?!’
Kelda knikte. ‘Ja, sufkop. Dat zei ik net.’ Ze zuchtte en legde haar armen over elkaar, zachtjes over haar lichtgroene armen wrijvend. ‘En ik wil graag terug naar Lente.’
‘Ik kan je brengen,’ bood Fuyu zachtjes aan, terwijl hij naast haar op het koude ijs zakte. ‘Zelf ben ik ook op weg naar Lente – Winter is hel.’
Kelda knikte, zwijgend terwijl ze naar het knisperende vuur staarde. ‘Te koud,’ mompelde ze – haar oogleden werden zwaar door de warmte en de slaap door de kou. ‘Te nat. Te veel irritante Geesten.’
‘En bedankt.’ 
‘Jij kan ermee door – je bent tenminste nog zo aardig om een vuurtje aan te steken.’ Beiden glimlachten zachtjes – Fuyu had nog nooit vuur aangestoken en, ondanks dat het hem pijn en moeite had bezorgd, was hij er trots op.
Plotseling voelde hij iets nats op zijn arm, wat ervoor zorgde dat hij fronste en zijn blik naar zijn huid wendde – wat hij zag zorgde ervoor dat zijn hart sneller begon te kloppen en dat zijn hoofd “paniek” schreeuwde.
Zijn ijzige huid smolt.
Fuyu voelde een stekende pijn door zijn arm heen naar zijn hals kruipen en hij besefte in blinde angst dat hij het vuur moest doven. Hij sprong overeind, waardoor hij Kelda zag opkijken met een slaperige blik. ‘Hé, Fuyu, wat doe je?’ vroeg ze zachtjes, door haar ogen wrijvend.
Fuyu had geen tijd om het uit te leggen – als hij Kelda en hemzelf naar Lente zou willen kunnen brengen, zou hij het vuur moeten stoppen. Alleen… met wat? Er was, naast smeltende ijs van zijn eigen huid, niets waarmee hij het kon tegenhouden.
Hij had wel kunnen schreeuwen toen zijn arm van zijn lichaam voelde loskomen – het belandde op het harde ijs onder hem en versplinterde voor zijn ogen in duizenden, glinsterende stukjes. Kelda slaakte een kreetje – nu compleet wakker.
‘Wat ben je aan het doen!?’ riep ze met een angstig piepstemmetje, terwijl haar gezicht drie tinten witter werd. Fuyu reageerde niet terwijl hij over het ijs naar het vuur strompelde. Inmiddels voelde hij zijn benen stoppen met werken en toen hij eenmaal met een bonkend hart en pijnlijk hoofd naast het warme vuur lag, wist hij niet wat hij moest doen.
De zoon van Winter stortte neer op de grond, trillend ondanks dat het niet koud was. Hij voelde hoe Kelda naast hem neerknielde, schreeuwend: ‘Je kán nu niet doodgaan! Je hebt me gezegd dat je me naar Lente zou brengen! Fuyu!’
Hij kon zich er niet toe brengen om zijn ogen te openen terwijl hij wegsmolt – hij kon zijn wegglippende droom niet laten gaan terwijl het ijs in hem smolt, ervoor zorgend dat hij nooit Lente zou zien.
Hij was zo dichtbij en nog was het niet gelukt. Hij zou Kelda hier alleen achterlaten. Hij zou zijn droom niet kunnen verwezenlijken.
Het laatste wat Fuyu hoorde, waren de angstige kreten die Kelda uitliet, voordat hij wegzakte in een zwarte wereld – maar het was warm.
Het was warm als Lente.